Δημήτρης Στεφανάκης βραβείο Prix Méditerranée Etranger για το μυθιστόρημα «Μέρες Αλεξάνδρειας»

Με την ευκαιρία της απονομής του Μεσογειακού βραβείου αφιέρωσα αυτή την εξόχως τιμητική διάκριση στην χώρα μου, την Ελλάδα, και στον λαό της που πασχίζει σθεναρά να βγει από την παρούσα κρίση, κρίση εξίσου οικονομική και πολιτισμική. Κι είναι αλήθεια πως δεν πρόκειται απλώς για κρίση οικονομική. Πρωτίστως είναι μια κρίση αξιών
Σήμερα οι νέοι που...
διαδηλώνουν στον κέντρο της Αθήνας πασχίζουν να ανακτήσουν την μνήμη ενός ρομαντισμού σχεδόν ουτοπικού απέναντι σ’ έναν απαστράπτοντα μοντερνισμό και στην καθολική κυριαρχία της τεχνολογίας. Εν μέσω μιας τεχνητής κρίσης του καπιταλισμού αυτή η νεολαία αγωνίζεται για το δικαίωμα να έχει το δικό της μέλλον γεμάτο από προκατασκευασμένες εικόνες και καταναλωτικά όνειρα χωρίς περιορισμούς. Όμως η πρόκληση πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Οι σημερινοί άνθρωποι ασπάζονται ολοπρόθυμα την κουλτούρα της κοινωνικής αναλγησίας από την πλευρά των ιθυνόντων αρκεί να συμμετέχουν έστω και λίγο στο οικονομικό θαύμα των νεόπλουτων. Ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε κάθε τόσο: μπορούμε να παραμένουμε ένας λαός νοοτροπίας και μάλιστα κακής; Είναι εφικτό να ξαναβρούμε την εθνική μας πειθαρχία, την εθνική μας ηθική, την προσωπική μας έμπνευση προσκολλημένοι συγχρόνως στην παράνοια μιας πνευματικής βαρβαρότητας; Αμφίβολο! Αυτή η τρισκατάρατη κρίση που απειλεί τον τρόπο ζωής μας πιθανόν να αποδειχθεί εφήμερη αλλά η κρίση η βαθύτερη που αφορά τις ηθικές αξίες και τα αισθητικά κριτήρια θα συνεχίσει να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της χώρας.

Οι σύγχρονοι νεοέλληνες επέλεξαν την απομόνωση αντί της συμμετοχής, συνεπαρμένοι από τις εμμονές ενός εθνικού ελιτισμού που δεν οδηγεί παρά σε συμφορές. Ταυτόχρονα, οι ιθύνοντες επιχειρούν να επωφεληθούν από την οικονομική κρίση για να αλλάξουν ριζικά τις παραμέτρους της ζωής μας. Οι πολιτικοί μας, αναποφάσιστοι και ανίκανοι, δεν είναι παρά ο κοινός παρονομαστής αυτής της νοσηρής νεοελληνικής νοοτροπίας. Η κοινωνική ελίτ ονειρεύεται να κυριαρχήσει σε ένα περιβάλλον αδικίας και φτώχιας. Οι εν εξελίξει διαδηλώσεις, αντιτίθενται σε ένα τέτοιο μέλλον στέλνοντας ένα μήνυμα ισχυρό και σαφές. Από την άλλη, αν συνεχίσουμε να ασπαζόμαστε την ίδια νοοτροπία, την ίδια παρακμιακή κουλτούρα, η κρίση θα επανέλθει δριμύτερη. Οι Έλληνες επιδεικνύουν συχνά απίστευτα αποθέματα θάρρους και επινοητικότητας. Παραμένουμε, λοιπόν, συγκρατημένα αισιόδοξοι.