Ακατάλληλες αίθουσες στο Ειδικό Γυμνάσιο Χανίων

Μαθήματα ζωής, παρά τα έντονα και πολύπλευρα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο, παραδίδουν τα 26 παιδιά που φοιτούν στο Ειδικό Γυμνάσιο Χανίων. Ένα σχολείο σημαντικό μεν, το οποίο στεγάζεται, ωστόσο, σε εντελώς ακατάλληλο κτήριο, στο κέντρο της πόλης!
Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ειδικό Γυμνάσιο Χανίων φιλοξενείται, ουσιαστικά, στην...

 ταράτσα του Κέντρου Αποκατάστασης Παιδιών και Νέων Κρήτης, χωρίς ασανσέρ και ράμπες για αναπηρικά αμαξίδια για τους μαθητές με κινητικές αναπηρίες. Σε εντελώς ακατάλληλες αίθουσες, χωρίς ηχομόνωση, με ελλιπή θέρμανση και με... την ταράτσα να χρησιμοποιείται ως αύλειος χώρος! Μία, μόνο, τουαλέτα εξυπηρετεί αγόρια και κορίτσια. Τον χειμώνα συχνά μπαίνουν νερά από τις οροφές, ενώ η μοναδική βρύση που βρίσκεται στην ταράτσα είναι μάλλον προβληματική! Πρόκειται, δηλαδή, για έναν χώρο αφιλόξενο και μάλλον επικίνδυνο, που ουδεμία σχέση έχει με τις σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους, πόσω δε μάλλον, όταν σε αυτόν φοιτούν παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και ένα παιδί με αναπηρία.
Τα Χανιώτικα Νέα επισκέφθηκαν το συγκεκριμένο σχολείο και συνομίλησαν με τον διευθυντή Πάνο Κορακοβούνη, με εκπαιδευτικούς, με μαθητές και μαθήτριες καταγράφοντας τα προβλήματα, αλλά και σημαντικές επισημάνσεις για τη μαθητική ζωή των παιδιών και τις σχέσεις τους με τους καθηγητές και τις καθηγήτριές τους.

"Αγάπη και κίνητρα"

«Αγάπη και κίνητρα έχουν μεγάλη σημασία. Είναι βασικό να βλέπουν τα παιδιά στο βλέμμα σου ότι τα αγαπάς, ότι κάθε μέρα έρχεσαι εδώ και ότι υπάρχει κάποιος που τα νοιάζεται. Και αυτό το ζητάνε και από εμάς, τους καθηγητές», σημειώνει ο κ. Κορακοβούνης, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή στο Ειδικό Γυμνάσιο τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Προσθέτει, δε, ότι «έχει σημασία πώς θα μιλήσεις, πώς θα κοιτάξεις αυτά τα παιδιά. Είπα στους συναδέλφους ότι δεν με ενδιαφέρει αν τα παιδιά, τελειώνοντας, θα ξέρουν να γράφουν μια χημική εξίσωση, όπως την ξέρει ένα παιδί της Γ’ Γυμνασίου. Με ενδιαφέρει να αποκτήσουν αυτό που τους λείπει, δηλαδή την αυτοπεποίθησή τους και έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση αυτά τα παιδιά. Πιστεύω ότι το έχουμε καταφέρει».
Ο κ. Κορακοβούνης τονίζει, μάλιστα, πόσο σημαντική εμπειρία είναι να εργάζεται ένας εκπαιδευτικός στο Ειδικό Γυμνάσιο, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «αν ποτέ γράψω ένα ημερολόγιο για τα 23 χρόνια που είμαι εκπαιδευτικός θα έλεγα ότι τα περισσότερα πράγματα που έμαθα στη ζωή μου, μου τα έμαθαν οι μαθητές αυτού του σχολείου. Εγώ είμαι εδώ για να μάθω. Και έχω μάθει τόσα πολλά... Μακάρι να μπορούσα να μάθαινα στους μαθητές όσα έχω μάθει από αυτά τα παιδιά»...

Το σχολείο

Ο κ. Κορακοβούνης αναφέρει ότι «στο σχολείο είναι εγγεγραμμένοι 30 μαθητές αλλά παρακολουθούν οι 26 αυτή τη στιγμή. Πρόκειται για παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες προέρχονται είτε από μια ελαφράς μορφής νοητική υστέρηση (ελάχιστα είναι αυτά τα παιδιά) είτε εξαιτίας της δυσλεξίας είτε λόγω προβλημάτων που έχουν να κάνουν με το κοινωνικό τους περιβάλλον. Τα περισσότερα είναι παιδιά Ιδρυμάτων, παιδιά χωρίς οικογένειες, παιδιά τα οποία ζουν με τον ένα από τους δύο γονείς. Πολλά παιδιά υποστηρίζονται από φαρμακευτική αγωγή».
Παράλληλα, τονίζει ότι «στο Ειδικό Γυμνάσιο Χανίων γίνονται ακριβώς τα ίδια μαθήματα με τα μαθήματα που γίνονται σε ένα κανονικό Γυμνάσιο. Η ύλη είναι ακριβώς η ίδια. Οι καθηγητές είναι ίδιων ειδικοτήτων, με τη διαφορά ότι είναι εκπαιδευμένοι στην Ειδική Αγωγή. Έχουμε, λοιπόν, δύο διαφορετικές προσεγγίσεις.
Σε ό,τι αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία, τα παιδιά αυτά επωφελούνται από το ότι είναι στο Ειδικό Γυμνάσιο επειδή: Πρώτον, είναι πολύ λίγα παιδιά σε κάθε τάξη (μέχρι έξι σε κάθε τμήμα, όπως προβλέπει ο νόμος), με αποτέλεσμα ο εκπαιδευτικός να μη βρίσκεται μπροστά σε 30 παιδιά, αλλά να έχει μία εντελώς προσωπική σχέση με το καθένα από αυτά τα παιδιά. Δεύτερον, σε κάποια τμήματα υπάρχουν ταυτόχρονα δύο καθηγητές. Ο ένας ασχολείται με κάποια παιδιά που βρίσκονται σε καλύτερο νοητικό επίπεδο από κάποια άλλα και ο άλλος μπορεί να βοηθήσει κάποιο συγκεκριμένο παιδί στην τάξη. Αυτό που ονομάζεται συνδιδασκαλία. Προφανώς, το εκπαιδευτικό μοντέλο πλησιάζει πάρα πολύ προς το μαθητοκεντρικό. Δηλαδή έχουμε μπροστά μας τέσσερα παιδιά και δίνουμε σημασία στο καθένα από αυτά ξεχωριστά. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε ένα τμήμα με 30 παιδιά, όσο και να θέλει ο εκπαιδευτικός».
Ο κ. Κορακοβούνης υπογραμμίζει ότι «από φέτος μειώθηκε η χρονική διάρκεια του μαθήματος και από 45 λεπτά έγινε μισή ώρα. Επίσης κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα 30 λεπτών, στη διάρκεια του οποίου μαθητές και καθηγητές κατεβαίνουν κάτω, παίζουν και παίρνουν και το πρωινό τους», ενώ επισημαίνει ότι είναι θετικό γεγονός η ύπαρξη ψυχολόγου και κοινωνικού λειτουργού στο σχολείο -χάρη στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων- καθώς και η πολύτιμη προσφορά της τοπικής κοινωνίας.

"Θέλουμε να φύγουμε από αυτό το κτήριο"

«Το σχολείο δεν είναι σε καλή κατάσταση. Είναι σε άθλια κατάσταση. Μόνο όταν έχει καλό καιρό μπορούμε να βγούμε έξω για να παίξουμε. Όταν ο καιρός είναι κακός καθόμαστε στις τάξεις, που μερικές φορές στάζουν. Προσπαθούμε να φύγουμε από αυτό το κτήριο εδώ και πολύ καιρό, να πάμε σε ένα άλλο», σημειώνει η Στέλλα, τονίζοντας ότι «τα μαθήματα είναι εύκολα γιατί μας βοηθάνε οι καθηγήτριες να τα καταλαβαίνουμε καλύτερα, ειδικά όταν δυσκολευόμαστε. Οι καθηγητές μάς φροντίζουν, μας αγαπάνε αρκετά».
«Δεν μου αρέσει καθόλου το κτήριο, γιατί πιστεύω ότι εφ’ όσον λέγεται Ειδικό Γυμνάσιο δεν θα έπρεπε καν να είναι σε μία ταράτσα», επισημαίνει εύστοχα η Έλενα και προσθέτει: «Από πέρυσι, που είμαι εδώ πέρα, μας είχαν πει ότι θα μας αλλάξουν κτήριο φέτος, αλλά και πάλι εδώ πέρα είμαστε. Και φέτος μας λένε του χρόνου. Αλλά δεν νομίζω ότι θα αλλάξουμε κτήριο»...
«Μου αρέσει εδώ και η μέρα μου περνάει πολύ καλά, παρέα με τα άλλα παιδιά», μας λέει η Ιωάννα, η οποία απαριθμεί μερικά από τα μαθήματα που παρακολουθεί: Γλώσσα, Μαθηματικά, Θρησκευτικά, Πληροφορική, Καλλιτεχνικά. Το αγαπημένο της μάθημα όμως είναι η Πληροφορική.
«Τι θα ήθελες να έχετε στο σχολείο σας, τι είναι αυτό που σας λείπει;» τη ρωτάμε.
«Πάρα πολλά πράγματα», απαντά αφοπλιστικά. «Καλύτερες και πιο καθαρές βρύσες για να πίνουμε νερό».
«Και κυλικείο και καλύτερες τουαλέτες», προσθέτουν τα υπόλοιπα παιδιά.
«Θέλουμε κάτι να γίνει με τη στέγη γιατί όταν βρέχει τα ταβάνια μπάζουν νερό», μας λέει ο Μπάμπης. Και προσθέτει: «Η σχέση μας με όλα τα παιδιά είναι μια χαρά. Και οι καθηγητές μας είναι οι καλύτεροι».
«Έχω φίλους εδώ και τα μαθήματα μου αρέσουν, το αγαπημένο μου είναι η Γεωγραφία», αναφέρει ο Αδάμ, ο οποίος προσθέτει: «Το σχολείο μας είναι κάπως παλιό, θα θέλαμε να είναι πιο μοντέρνο. Όμως οι δάσκαλοί μας είναι πολύ καλοί, μας προσέχουν, μας φροντίζουν».
Η Βαγγελιώ μας συστήνει τις καλύτερές της φίλες, την Ελένη και τη Χριστίνα και μας περιγράφει πώς περνάει η μέρα τους. «Μιλάμε πολύ, συζητάμε για τα μαθήματα και τις δραστηριότητές μας. Θα θέλαμε να έχουμε μεγαλύτερες αίθουσες, κυλικείο και μεγαλύτερο γήπεδο. Δασκάλους δεν χρειαζόμαστε. Είναι οι καλύτεροι».

Το χαμόγελο της Στέλλας

Η Στέλλα είναι ένα υπέροχο 17χρονο κορίτσι με φωτεινό χαμόγελο, που φοιτά στο Ειδικό Γυμνάσιο Χανίων. Εξαιτίας εγκεφαλικής παράλυσης βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι, όμως καταλαβαίνει τα πάντα και συνεννοείται με το περιβάλλον της μέσω νευμάτων: Τεντώνοντας τα χέρια ψηλά λέει «ναι», κατεβάζοντας το προσωπάκι της προς τα κάτω λέει «όχι», όπως μας εξηγεί η γυμνάστρια της, η κα Βάσω.
Η Στέλλα μάς υποδέχεται στο δωμάτιο που βρίσκεται, ουσιαστικά σε μία τάξη του σχολείου, με ένα πλατύ χαμόγελο.
- «Σου αρέσει εδώ στο σχολείο;», τη ρωτάμε. Τεντώνει τα χέρια προς τα πάνω.
- «Έχεις φίλες εδώ;» Σηκώνει τα χέρια της και πάλι.
- «Σε προσέχει η δασκάλα σου, σε αγαπάει; Εσύ την αγαπάς;», την ξαναρωτάμε. Και αυτή την φορά τεντώνεται προς τα πάνω γελώντας και βγάζοντας μια ενθουσιώδη κραυγή!
Είναι από τις στιγμές που νοιώθεις πως παρά τις δυσκολίες της ζωής, η αγάπη πάντα θριαμβεύει. Η αγάπη και η αφοσίωση κάποιων εκπαιδευτικών που πραγματικά επιτελούν σημαντικό έργο προσφέροντας από το περίσσευμα της ψυχής τους.
Όπως μας λέει η γυμνάστριά της, η Στέλλα είναι μια εξαιρετική αθλήτρια Μπότσια (Boccia). Το Μπότσια είναι παραολυμπιακό άθλημα. Έχει σχεδιαστεί ώστε να παίζεται από άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη κινητική αναπηρία, τα οποία χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο.
Η κα Βάσω μας περιγράφει πώς ξεκινάει μια συνηθισμένη μέρα της Στέλλας στο σχολείο. «Το πρωί έρχεται με τον μπαμπά της καθώς ακόμα δεν έχει λυθεί το θέμα της μεταφοράς της Στέλλας στο σχολείο. Ανεβαίνουμε τις σκάλες με το αναπηρικό καρότσι, το οποίο κουβαλάνε τρεις καθηγητές...». 
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η Στέλλα βγάζει μια ακόμη άναρθρη κραυγή -αγανάκτησης, θαρρείς, αυτή τη φορά- σαν να θέλει να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρότι πρόκειται για Ειδικό Γυμνάσιο, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές πρόσβασης, ασανσέρ ή ράμπες για ΑμεΑ!
«Η κατάσταση αυτή (με τη μεταφορά του καροτσιού) είναι κάπως επικίνδυνη και για τους εκπαιδευτικούς και για τη Στέλλα», επισημαίνει η γυμνάστριά της και συνεχίζει: «Κατά τ’ άλλα, η Στέλλα παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα, όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Το αγαπημένα της μαθήματα είναι η Ιστορία και η Γυμναστική. Είναι μια πολύ καλή αθλήτρια Μπότσια, παρά το γεγονός ότι στο σχολείο μας δεν έχουμε τις υποδομές για να κάνουμε το συγκεκριμένο άθλημα, λόγω χώρου και ειδικού εξοπλισμού», επισημαίνει η γυμνάστριά της και όταν τη ρωτάμε ποια είναι η υποδομή που χρειάζεται, η Στέλλα παρεμβαίνει ξανά, βγάζοντας μια ακόμη άναρθρη κραυγή. «Να αλλάξει ο τρόπος πρόσβασης, ο τρόπος που ανεβαίνεις; Να μπουν ράμπες, ασανσέρ;», τη ρωτά η γυμνάστριά της. Και η Στέλλα τεντώνει τα χέρια της ψηλά...



goodnet.gr