Το «ελληνικό πρόβλημα»: Μια ανάλυση ελλείμματος πολιτικής!

Βλέποντας τον τίτλο του άρθρου μου, θα νόμιζε κανείς ότι σε μια στιγμή έγινα ένας ακόμα «αφ’ υψηλού» ευρωπαίος οποίος πουλάει εύκολη εξυπνάδα σε ένα λαό που έχει περάσει τα πάνδεινα στο...
 πέρασμα των αιώνων, πολλές φορές και εξαιτίας των συμπατριωτών του ελλήνων πολιτικών. Σε ένα λαό που πολλές φορές έχει «βγάλει το (ευρωπαϊκό) φίδι από την τρύπα» – [όπως στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο κ.λ.π., είναι γνωστά].
Όχι αγαπητοί φίλοι, δεν χρησιμοποιώ τον όρο «ελληνικό πρόβλημα» με τον τρόπο που το κάνουν «φίλοι» και εταίροι, για να βρουν ακόμη μια αιτία να εξυβρίσουν ένα λαό (του οποίου βαθιά μέσα τους, ζηλεύουν και τα προτερήματα και τα ελαττώματα), στον προαιώνιο πολιτισμό του οποίου έχουν στηρίξει το δικό τους σήμερα!
Η στάση τους βέβαια δεν θα πρέπει να σας προξενεί καμία εντύπωση, καθώς έχει απαντηθεί από τα χρόνια του Ηράκλειτου ακόμη (περί το 500 π.Χ.) ο λόγος της συμπεριφοράς αυτής: «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».
Δεν θα απασχολήσει περισσότερο τη σημερινή μου γραφή η συμπεριφορά φίλων και εταίρων, καθώς είναι γνωστό ότι αν εσύ επιτρέπεις στον άλλο να σε θυματοποιεί, δεν φταίει έπειτα εκείνος που το κάνει! Προτιμότερο είναι να θυμώνεις με τον εαυτό σου και με το ότι επιτρέπεις να σου φέρονται όπως σου φέρονται. Ποιος ξέρει, ίσως έτσι μια μέρα να αντιδράσεις κιόλας!
Όμως, σε τι εδράζονται όλα αυτά; Στο εξής απλό αγαπητοί φίλοι: Στο ότι έχουμε την ανάγκη τους! Στο ότι χρειαζόμαστε να μας δανείζουν χρήματα κάθε χρόνο για να «κλείνουμε τον κρατικό προϋπολογισμό μας».
Και για όσους δεν κατάλαβαν, να το ξαναπώ με ένα σχηματικό παράδειγμα:
Έστω ότι το κράτος είναι ένα «μαγαζί», το οποίο εισπράττει 80 και ξοδεύει 100 Ευρώ. Και κάθε χρόνο, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, τα είκοσι Ευρώ τα οποία του λείπουν (για το παράδειγμα μας και μόνο φυσικά!), ΤΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ.
Αυτό λοιπόν είναι το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα.
Στο πέρασμα των χρόνων, το έλλειμμα αυτό τη στιγμή του δανεισμού, μετατρέπεται στο σωρευτικό δημόσιο χρέος (ναι, αυτά τα περιβόητα 360 δις Ευρώ που οφείλουν όλοι οι έλληνες στους δανειστές) – Αυτό είναι Τριακόσιες εξήντα χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ, για όποιον δεν έχει καταλάβει το μέγεθος!
Εδώ λοιπόν, μπαίνουν κάποια ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ:
Ζήτημα 1ον: Γιατί ξοδεύουμε περισσότερα από όσα έχουμε; Αναζητήστε την απάντηση εδώ στο πελατειακό κράτος, στη διαφθορά και διαπλοκή πολιτικού συστήματος και συμφερόντων, τη διοικητική ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα, στα υπερβολικά λειτουργικά έξοδα του δημοσίου, κ.λ.π. – έχουν αναλυθεί κατά καιρούς και έχουν εξηγηθεί αρκετά.
Ζήτημα 2ον: Γιατί εισπράττουμε λιγότερα από όσα χρειαζόμαστε;; Προφανώς γιατί χρειαζόμαστε πολλά και γιατί τα δημόσια έσοδα έχουν στηριχθεί διαχρονικά στο μοντέλο «πάρτα από αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς – Άσε ήσυχος αυτούς που πραγματικά ‘έχουν’» – Λογική που βλέπουμε εντονότατα τα τελευταία δύο χρόνια! Επίσης προφανώς, αυτοί που πληρώνουν, δεν μπορούν εσαεί να πληρώνουν περισσότερο. Ειδικά σε περιόδους όπως αυτή των τελευτών 2 ετών με τέτοια ασύλληπτου μεγέθους συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας.
Ζήτημα 3ον: ΠΟΥ (σε τι) ξοδεύουμε τα όσα ξοδεύουμε;; Αυτό δεν το γνωρίζει πρακτικά κανένας, παρά μόνο με γενικούς όρους, που μοιάζουν με το μπακάλη της παροιμίας: «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, εννιά το λαδόξυδο!» – Και μη βιαστεί εδώ κανείς όψιμος νεοφιλελεύθερος να κατηγορήσει τους κακούς δημοσίους υπαλλήλους που «τα φάγανε», διότι θα του πω ότι οι δαπάνες για τη δημόσια μισθοδοσία είναι (ως προς ΑΕΠ) από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη! – Όχι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν βραβεία αποδοτικότητας ή ποιότητας εξυπηρέτησης, αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο να τους φορτώνουμε την οικονομική καταστροφή των δημοσίων ταμείων. Για παράδειγμα, οι τόκοι που πληρώνουμε στους δανειστές, είναι πολλαπλάσιοι από τα έξοδα για μισθούς και συντάξεις! Ας πούμε, δεν έχει γίνει ποτέ σοβαρός απολογισμός, με την οικονομική έννοια του όρου, σχετικά με το τι έξοδα έγιναν. Μιλάμε για πράγματα αυτονόητα σε μια επιχείρηση ή σε μια οικογένεια (νοικοκυριό για τους οικονομολόγους), που όμως δεν γίνονται στο επίπεδο του κράτους. Και μη πει κανείς ότι γίνονται, γιατί αν το πει θα τον προκαλέσω να μας πει με ακρίβεια ποιο ήταν το κόστος των ολυμπιακών αγώνων για παράδειγμα – Νομίζω ότι κανείς δεν το ξέρει ακόμα με σιγουριά. Άλλοι λένε 30 άλλοι 40 άλλοι 50 δις. Καμία ακρίβεια, καμία λογοδοσία, καμία ευθύνη τελικά! Γιατί άραγε;
Ζήτημα 4ον: Τι ακριβώς πληρώνουμε κατ’ έτος για τόκους, σε ποιους, με ποια επιτόκια και δυνάμει ποιών συμβάσεων & διακανονισμών. Είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν ακουμπάει πρακτικά σχεδόν κανένας από όσους αρθρώνουν δημόσιο λόγο. Για παράδειγμα, πολλοί ισχυρίζονται ότι πληρώνουμε ακόμα τόκους για προπολεμικά δάνεια, τα κεφάλαια των οποίων έχουν εξοφληθεί εδώ και χρόνια. Οι πολιτικά υπεύθυνοι, αλλά και οι κρατικοί λειτουργοί που χειρίζονται τα θέματα αυτά, ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΑΜΕΣΑ να δώσουν απαντήσεις στο ζήτημα!
Και μιας και περί τόκου το τελευταίο ζήτημα, θα ήθελα πολύ να ακούσω μια πειστική απάντηση από κάποιον στο παρακάτω ερώτημα μου:
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΤΟΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Κ.Τ. (περί το 1%), ΕΝΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 5%, 6%, 7% Ή ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ 8% ;;;
Μήπως αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο κερδοσκοπικό σκάνδαλο όλων των εποχών πανευρωπαϊκά; Δεν είναι τα κράτη πολύ ισχυρότεροι οικονομικοί οργανισμοί από τις τραπεζικές επιχειρήσεις; Ή μήπως το τραπεζιτικό κεφάλαιο εν τη απουσία πολιτικών ηγετών ολκής, έχει βρει στα κράτη (στους πολίτες τους δηλαδή, γιατί αυτοί τελικά πληρώνουν) ΕΥΚΟΛΑ ΘΥΜΑΤΑ;;
Σε αυτά τα ζητήματα (και κυρίως) στο τελευταίο περί τόκων και επιτοκίων θα ήθελα να ακούσω τους «φίλους και εταίρους» να μιλούν και να τοποθετούνται! Όπως επίσης, στο γιατί αφού ήξεραν όλα αυτά, μας δέχθηκαν στη νομισματική ένωση του Ευρώ και μας δάνειζαν αφειδώς τόσα χρόνια;; Γιατί κέρδιζαν αγαπητοί φίλοι! Και κέρδιζαν τρελά! Και εξακολουθούν να κερδίζουν τρελά, από τη δική μας εξαθλίωση!
Η προσβολή λαών είναι εύκολη και ανέξοδη, πολιτικά και οικονομικά. Η κοινωνία όμως ζητάει απαντήσεις! Καιρός να τις ακούσουμε!


tsantiri.gr